Ode aan het Leven
Gefascineerd volg ik de handen van verloskundige Els van der Meulen (1960); ze bewegen zich krachtig en gepassioneerd, zoals een Italiaanse vrouw in de films van Fellini. Ik realiseer me dat haar handen meer dan duizend baby’s op de wereld hebben gezet. Voor haar beroep als Verloskundige ben ik hier nu niet bij haar. Van der Meulen is ook veelzijdig beeldend kunstenaar. ‘Wat hebben die twee dingen met elkaar gemeen?’ vraag ik me af. Of beter: is er überhaupt een relatie tussen het begeleiden van een zwangere vrouw en het maken van kunst?
Gedurende het interview ontvouwt zich het antwoord. Logisch denk ik. Natuurlijk is er een verbinding tussen die twee. Beide professies zijn onlosmakelijk verknoopt, omdat zij zijn ontstaan uit dezelfde drijfveer, namelijk een Ode aan het Leven.